Διαγνωστικά και θεραπεία της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής σπονδυλικής στήλης

Η οστεοχόνδρωση στο στήθος είναι μια κοινή εκφυλιστική ασθένεια. Υπάρχουν συγκεκριμένα συμπτώματα θωρακικής οστεοχόνδρωσης, που υποδηλώνουν την έναρξη της παθολογίας. Στα αρχικά στάδια, η ταλαιπωρία δεν ενοχλεί πολύ τον ασθενή, οπότε δεν βιάζεται να ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό. Με την πάροδο του χρόνου, τα συμπτώματα εντείνονται, γεγονός που αναγκάζει τον ασθενή να πάει στο γιατρό, όπου βρίσκεται μια παραμελημένη παθολογία. Θα πρέπει να μάθετε από ποια πρώιμα συμπτώματα οστεοχόνδρωση καθορίζεται και ποιες μέθοδοι θεραπείας είναι πιο αποτελεσματικές.

Τι είναι η θωρακική οστεοχόνδρωση και πώς προκύπτει

Η οστεοχόνδρωση της θωρακικής περιοχής χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση καταστροφικών-δυστροφικών διεργασιών στο μεσαίο τμήμα της κορυφογραμμής. Η καταστροφή βρίσκεται μεταξύ του 8ου και του 19ου σπονδύλου. Για να μάθετε ποιος σπόνδυλος επηρεάζεται, είναι απαραίτητο να διεξαχθούν ακριβείς διαγνωστικές μελέτες. Η οστεοχόνδρωση της θωρακικής περιοχής συχνά συνοδεύεται από τρομερές επιπλοκές, όπως πρόπτωση ή κήλη. Χωρίς επιπλοκές, η ασθένεια είναι σπάνια, καθώς η καταστροφή ιστού χόνδρου οδηγεί αναπόφευκτα στην καταστροφή ολόκληρου του σπονδυλικού πλαισίου.

Όταν ένας ασθενής εμφανίζει διαταραχή του κυκλοφορικού ή φθορά των αρθρώσεων που σχετίζονται με την ηλικία, ο ινώδης δακτύλιος που βρίσκεται στην κοιλότητα του μεσοσπονδύλιου δίσκου αρχίζει να καταρρέει, χάνοντας την κανονική του δομή. Δεδομένου ότι η καταστροφή είναι αργή, τότε στα αρχικά στάδια εμφανίζονται μικροκράματα, μέσω των οποίων διαρρέει ο πυρήνας.

Καθώς το εσωτερικό συστατικό διαρρέει, ο ινώδης δακτύλιος αρχίζει να εξασθενεί, γεγονός που οδηγεί σε σταδιακή έκταση και ρήξη. Όταν ο πυρήνας pulposus προεξέχει, εμφανίζεται μια μεσοσπονδύλια κήλη, η οποία είναι η πιο κοινή επιπλοκή της οστεοχόνδρωσης. Η παθολογία περιλαμβάνει βλάβη στον ιστό του χόνδρου, η οποία προκαλεί σημαντική ενόχληση. Ο σοβαρός πόνος στην πλάτη σχετίζεται επίσης με νευρολογικά σύνδρομα που αναπτύσσονται από τσίμπημα ή ερεθισμό των νευρικών ριζών.

Συμπτώματα της οστεοχονδρωσίας του μαστού

Στο αρχικό στάδιο, ο ασθενής δεν αισθάνεται δυσφορία, επομένως, σε αυτό το στάδιο, η ασθένεια μπορεί να ανιχνευθεί μόνο κατά τύχη. Η ασθένεια έχει πολλά συμπτώματα που μπορούν να συγκαλυφθούν ως άλλες παθολογίες.

Τα συμπτώματα της οστεοχόνδρωσης στο στήθος μπορούν να γίνουν αισθητά από τις ακόλουθες εκδηλώσεις:

1. Η αναπνοή είναι δύσκολη. Προβλήματα προκύπτουν, που εκδηλώνονται από δύσπνοια και αίσθημα δύσπνοιας. Αυτό δείχνει βλάβη στους θωρακικούς σπονδύλους και στον νωτιαίο μυελό.
2. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος στην περιοχή του θώρακα. Υπάρχει επίσης ένα πιεστικό συναίσθημα στην καρδιά, που θυμίζει μια ισχαιμική επίθεση.
3. Η δυσφορία συμβαίνει όταν η πλάτη κάμπτεται. Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται, ο πόνος σε αυτήν τη θέση αυξάνεται.
4. Στο πλαίσιο της επιδείνωσης της κυκλοφορίας του αίματος, υπάρχει μια αίσθηση κρύου στα κάτω ή ανώτερα άκρα.
5. Πόνος στο στήθος στο πλαίσιο αναδυόμενων μεσοσπονδύλιων κήλων. Η δυσφορία γίνεται συχνά πιο έντονα στην αριστερή ή τη δεξιά πλευρά της πληγείσας περιοχής.
6. Δυσφορία στο λαιμό και δυσκολία στην κατάποση. Εάν υπάρχει ερεθισμός των νευρικών απολήξεων στο άνω μέρος της θωρακικής περιοχής, εμφανίζεται βήχας.
7. Οι γυναίκες μπορεί να παρουσιάσουν πόνο στο στήθος που δεν σχετίζονται με κυκλικές αλλαγές ή ορμονικές ανισορροπίες.
8. Αίσθημα μυρμηγκιάσματος ή καύσου εμφανίζεται στην περιοχή των ποδιών και των ποδιών.
9. Τα μαλλιά και τα νύχια γίνονται εύθραυστα, θαμπά.
10. Ο έρπης ζωστήρας εμφανίζεται λιγότερο συχνά.
11. Ο πόνος στην πλάτη και το στήθος εμφανίζεται ταυτόχρονα.
12. Λιγότερο συχνά, υπάρχει δυσφορία στο στομάχι, στο συκώτι ή στο πάγκρεας.
13. Η εμφάνιση σκληρού πόνου στα πλευρά, που υποδηλώνει μεσοπλευρική νευραλγία.
14. Υπάρχουν σημάδια χόνδρωσης και συμπίεσης στο στήθος - παρόμοια παθολογία.
15. Υπάρχουν προβλήματα στην εργασία του γαστρεντερικού σωλήνα. Αισθάνεται ναυτία, βαρύτητα στο στομάχι.
16. Στους άνδρες, λίγη λίμπιντο μπορεί να μειωθεί. Προβλήματα προκύπτουν στην ουρογεννητική σφαίρα.
17. Όταν στέκεστε ή κάθεστε για μεγάλο χρονικό διάστημα, εμφανίζεται σοβαρή δυσφορία.
18. Υπάρχει σοβαρός πονοκέφαλος που συνοδεύεται από ζάλη. Μπορεί να εμφανιστούν ημικρανίες με αύρα.
19. Ο ασθενής συχνά αναπτύσσει μεσοπλεύρια νευραλγία.
20. Ο πόνος μπορεί να εκπέμψει στο λαιμό ή στην πλάτη.

Εάν εντοπίσετε στη συνολική θωρακική οστεοχόνδρωση και τα συμπτώματά της ή κάποια από αυτά, είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε επειγόντως έναν θεραπευτή, νευρολόγο ή ορθοπεδικό. Επίσης, τέτοια συμπτώματα θα πρέπει να ειδοποιούνται ελλείψει προβλημάτων με το γαστρεντερικό σωλήνα, το καρδιαγγειακό σύστημα και τους πνεύμονες.

Υπάρχουν επίσης οξεία και υποξεία συμπτώματα. Εάν, με επιδείνωση της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής περιοχής, ο ασθενής αισθανθεί έντονο πόνο που στερεί την ικανότητα εργασίας του ασθενούς και μπορεί να παρατηρήσει μόνο την ανάπαυση στο κρεβάτι, τότε η υποξεία πορεία είναι αργή και δεν περιορίζει σημαντικά την κινητική δραστηριότητα του ασθενούς.

Ένα σαφές σημάδι μιας υποτονικής βλάβης - δεν υπάρχει έντονος πόνος. Τα συμπτώματα στο υποξεία στάδιο διαγράφονται. Χωρίς δυσφορία με βασικές κινήσεις του σώματος, όπως εισπνοή, φτέρνισμα ή περιστροφή. Ένα άτομο δεν υποφέρει από πόνο σε ένα όνειρο, επομένως διευκολύνεται η διαδικασία του ύπνου.

Για να μην επιδεινωθεί η υποξεία πορεία της νόσου και να υποχωρήσει, πρέπει να τηρούνται σημαντικοί κανόνες:

1. Απαγορεύεται η άρση βαρών.
2. Δεν μπορείτε να σκύψετε απότομα.
3. Απαγορεύεται να βρίσκεστε σε καθιστή ή όρθια θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα άτομο συχνά ασυνείδητα σε αυτήν την κατάσταση παίρνει μια στάση που είναι επιβλαβής για τη σπονδυλική στήλη, οπότε υπάρχει υπερβολικό φορτίο στην κορυφογραμμή, η οποία συνεπάγεται άλλη επιδείνωση.
4. Αποφύγετε την υποθερμία. Έχει αποδειχθεί ότι η μη τήρηση ενός άνετου καθεστώτος θερμοκρασίας για το σώμα μετατρέπεται σε επιδείνωση της φλεγμονώδους διαδικασίας. Η υγρασία είναι επίσης επιβλαβής για τις αρθρώσεις.

Η διάρκεια του δευτερεύοντος μαθήματος είναι ατομική. Εάν ακολουθήσετε ιατρικές συστάσεις, ο ασθενής θα απαλλαγεί εντελώς από την ταλαιπωρία εντός 2-3 εβδομάδων. Εάν η συντηρητική θεραπεία και η ανάπαυση δεν βοηθήσουν και ο ασθενής αρχίσει να υποφέρει από ναυτία, ζάλη και αδυναμία, είναι επείγουσα ανάγκη να συμβουλευτείτε έναν ειδικό. Τέτοια συμπτώματα υποδηλώνουν επανεμφάνιση.

Βαθμοί ανάπτυξης οστεοχόνδρωσης της θωρακικής περιοχής

Υπάρχουν 4 κλινικά στάδια της νόσου, κατά την έναρξη των οποίων ο ασθενής εμφανίζει σημάδια παθολογίας:

1. Στο αρχικό στάδιο, δεν υπάρχουν κλινικά συμπτώματα. Το πρώτο στάδιο συμβαίνει στο πλαίσιο της εμφάνισης καταστροφικών διεργασιών στον χόνδρο και στον ιστό των οστών. Στο πρώτο στάδιο, δεν υπάρχει επίσης ρήξη ή τέντωμα του ινώδους δακτυλίου, οπότε δεν υπάρχουν και κήλες. Μπορούν να ανιχνεύσουν αρχική προεξοχή και σημάδια εκφυλισμού του χόνδρου.
2. Το δεύτερο στάδιο παρουσιάζει μικρό πόνο ή δυσφορία. Ένας προσεκτικός ασθενής αναζητά έναν γιατρό, επομένως, ανιχνεύεται αμέσως οστεοχόνδρωση της θωρακικής περιοχής. Τα άτομα που δεν θέλουν να επισκεφθούν έναν ειδικό μπορούν να υπομείνουν στο δεύτερο στάδιο, χρησιμοποιώντας τις διαθέσιμες θεραπείες, αλλά η αυτοθεραπεία δεν θα είναι αρκετή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε αυτό το στάδιο, μπορεί να εμφανιστούν τα πιο συνηθισμένα νευρολογικά συμπτώματα, όπως πονοκέφαλος, κάψιμο στην ενδοκαψική ζώνη, πόνος στον αυχένα και αύξηση της πίεσης του αίματος. Επίσης σε αυτό το στάδιο, παρατηρείται αύξηση της εκφυλιστικής καταστροφής στη σπονδυλική στήλη: ο ινώδης δακτύλιος προεξέχει, γεγονός που οδηγεί στην εμφάνιση μεσοσπονδύλιου κήλης της θωρακικής περιοχής.
3. Το τρίτο στάδιο είναι ήδη δύσκολο για τον ασθενή. Αναπτύσσονται επίμονα νευρολογικά σύνδρομα, συμπεριλαμβανομένου του σταθερού ακτινοβολώντας πόνου στις ωμοπλάτες, στα χέρια, στο λαιμό και στο κάτω μέρος της πλάτης. Ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει σωματικές και αυτόνομες διαταραχές, υποδεικνύοντας μια διαταραχή στη λειτουργία του νευρικού συστήματος. Ο ασθενής συχνά βασανίζεται από ναυτία, αδιάκοπους πονοκεφάλους, ζάλη, πόνο στην πλάτη. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν συγκαλυμμένα καρδιακά, γαστρεντερολογικά ή πνευμονικά συμπτώματα της νόσου. Σε αυτό το στάδιο, υπάρχει μια ενεργή απομετάλλωση οστού και χόνδρου ιστού. Υπάρχει μια τάση τραυματισμού.
4. Το τελευταίο στάδιο είναι το τέταρτο. Στο πλαίσιο της οστεοχόνδρωσης και της κήλης, προκύπτουν μη αναστρέψιμες συνέπειες - η κινητικότητα των μεσοσπονδύλιων δίσκων χάνεται εντελώς και ο χόνδρος ιστός στη θέση μιας μακράς πορείας φλεγμονής αντικαθίσταται από οστεοφύτα. Για να τα αφαιρέσετε, απαιτείται μια λειτουργία.

Για να μην τρέξετε το σώμα σε κατάσταση παρόμοια με το στάδιο 3 ή 4, είναι καλύτερα να επισκεφθείτε έναν γιατρό με το παραμικρό σημάδι. Όσο πιο γρήγορα εντοπιστεί η ασθένεια και ξεκινήσει η θεραπεία, τόσο πιο γρήγορα ο ασθενής θα επιστρέψει στο φυσιολογικό και θα μάθει να ζει με οστεοχόνδρωση. Η παθολογική καταστροφική διαδικασία δεν μπορεί να σταματήσει εντελώς, αλλά μπορεί να επιβραδυνθεί οδηγώντας έναν υγιεινό τρόπο ζωής, χρησιμοποιώντας φάρμακα και εκτελώντας καθημερινή γυμναστική. Όσο αργότερα ο ασθενής γυρίζει στον γιατρό, τόσο πιο δύσκολο είναι να σταματήσει το σύνδρομο σοβαρού πόνου που σχετίζεται με τον εκφυλισμό του χόνδρου.

Παράγοντες κινδύνου και αιτίες της νόσου

Δεν υπάρχει ακριβής λόγος που να προκαλεί καταστροφικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη. Ένας σημαντικός ρόλος στην εμφάνιση της παθολογίας αποδίδεται σε έναν κληρονομικό παράγοντα. Έχει αποδειχθεί ότι τα άτομα που πάσχουν από σωματική αδράνεια είναι πιο πιθανό να έχουν προβλήματα με την κορυφογραμμή από εκείνα που ασκούν τακτικά. Επίσης, η υπερβολική σωματική δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή του χόνδρου σε νεαρή ηλικία.

Η αραίωση και η καταστροφή των μεσοσπονδύλιων δίσκων σχετίζεται στενά με την υπερφόρτωση της σπονδυλικής στήλης. Εάν οι μύες δεν είναι αρκετά ισχυροί και η πλάτη υπόκειται σε τακτική υπερφόρτωση, συμβαίνει η καταστροφή του ιστού του χόνδρου.

Ποιοι λόγοι μπορούν να προκαλέσουν οστεοχόνδρωση:

1. Ευσαρκία. Όταν είστε υπέρβαροι, υπάρχει έντονη πίεση βάρους στη σπονδυλική στήλη. Ως αποτέλεσμα, συμβαίνει πρόωρη καταστροφή του οστικού ιστού.
2. Η παρουσία μιας ανωμαλίας στη δομή των οστών και του χόνδρου. Τέτοια προβλήματα τίθενται ακόμη και κατά την περίοδο της ενδομήτριας ανάπτυξης.
3. Συγγενής ασυμμετρία ενδοαρθρικών κενών στις μεσοσπονδύλιες αρθρώσεις του τύπου τροπικής ανωμαλίας, συμβάλλοντας στην εμφάνιση εκφυλιστικής-δυστροφικής διαδικασίας στη σπονδυλική στήλη.
4. Η παρουσία μυϊκού σπασμού, σπονδυλίωσης, χρόνων επίμονων σημείων ενεργοποίησης και αγγειακών διαταραχών στη θωρακική περιοχή. Αυτές οι παθολογίες συμβάλλουν επίσης στην εμφάνιση της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής περιοχής.
5. Παρατεταμένη έκθεση σε κραδασμούς στη σπονδυλική στήλη σε καθιστή θέση. Ένα παράδειγμα εργασίας είναι ένα πρόγραμμα οδήγησης λεωφορείου ή λεωφορείου.
6. Συχνή φυσική καταπόνηση που σχετίζεται με βαριά ανύψωση. Παραδείγματα είναι η εργασία ως φορτωτής ή επαγγελματικές αθλητικές δραστηριότητες.
7. Κάπνισμα και κατάχρηση αλκοόλ. Τα άτομα με ανθυγιεινό τρόπο ζωής είναι πιο πιθανό να έχουν έλλειψη μετάλλων στο σώμα τους και κακή κυκλοφορία, οδηγώντας σε προβλήματα στην πλάτη.
8. Καθιστική ζωή. Με ανεπαρκή σωματική δραστηριότητα, επιταχύνεται η έκπλυση ασβεστίου, η οποία σχετίζεται με κακές μεταβολικές διεργασίες. Ως αποτέλεσμα, τα οστά γίνονται εύθραυστα. Επίσης, οι ατροφίες των μυϊκών ιστών, λόγω των οποίων το φορτίο στη σπονδυλική στήλη αυξάνεται πολύ. Το αποτέλεσμα είναι πόνος, συχνή δυσφορία με ελάχιστη σωματική άσκηση.

Λόγω των μεσοσπονδύλιων δίσκων, παρέχεται επαρκής κινητικότητα της κορυφογραμμής. Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι παίζουν ρόλο στην απορρόφηση των κραδασμών. Με την ανάπτυξη της οστεοχόνδρωσης, λαμβάνει χώρα μια επιταχυνόμενη διαδικασία απομετάλλωσης, χάνεται ζωτική υγρασία από τις αρθρώσεις. Αυτό οδηγεί σε δυσφορία, μειωμένη κινητικότητα στη σπονδυλική στήλη.

Οι παράγοντες κινδύνου για οστεοχόνδρωση του μαστού περιλαμβάνουν:

1. Προχωρημένη ηλικία. Σε ηλικιωμένους, εμφανίζεται φυσικός εκφυλισμός, επομένως, μετά από 40 χρόνια, η ασθένεια εντοπίζεται συχνότερα.
2. Θηλυκός. Στα κορίτσια, υπάρχουν περιόδους που συμβάλλουν στην ενεργή έκπλυση ασβεστίου από τα οστά - εγκυμοσύνη και εμμηνόπαυση. Χωρίς επαρκή φαρμακολογική υποστήριξη, οι νωτιαίες ασθένειες είναι επιρρεπείς σε εμφάνιση.
3. Η παρουσία ορμονικών διαταραχών, ενδοκρινολογικών παθήσεων. Εάν ο ασθενής έχει σακχαρώδη διαβήτη ή υποθυρεοειδισμό χωρίς αντιστάθμιση, μπορεί να εμφανιστεί εκφυλισμός του μεσοσπονδύλιου δίσκου σε νεαρή ηλικία.
4. Παρατεταμένη ακινητοποίηση. Εάν ο ασθενής είναι άρρωστος και πρέπει να ξαπλώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, εμφανίζονται ατροφικές διεργασίες στους μύες, γεγονός που προκαλεί πόνο στην πλάτη.
5. Προηγούμενοι τραυματισμοί στην πλάτη. Όταν οι σύνδεσμοι και οι τένοντες τεντώνονται, αυξάνεται ο κίνδυνος οστεοχόνδρωσης στη θωρακική περιοχή.
6. Η παρουσία της σκολίωσηςΗ κακή στάση του σώματος στο μέλλον προκαλεί σοβαρά προβλήματα στη σπονδυλική στήλη, συμπεριλαμβανομένης της οστεοχόνδρωσης και της κήλης.

Διαγνωστικά της θωρακικής οστεοχόνδρωσης

Εάν ο ασθενής υποψιάζεται προβλήματα στην πλάτη, είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε έναν θεραπευτή. Ο γιατρός διεξάγει μια γενική εξέταση του ασθενούς, ρωτά για παράπονα, μετρά την αρτηριακή πίεση. Εάν υπάρχει υποψία νευρολογικού προβλήματος, ο ασθενής παραπέμπεται σε στενό ειδικό - τραυματία, νευρολόγο ή ορθοπεδικό.

Στο ραντεβού με έναν εξειδικευμένο ειδικό, ρωτούν επίσης για παράπονα, πραγματοποιούν μια αρχική διάγνωση του ασθενούς. Με βάση μια οπτική εξέταση, συνταγογραφείται ένα σύνολο διαγνωστικών μέτρων, όπως:

1. Ακτινογραφία. Με τη βοήθεια μιας ακτινογραφίας, μπορείτε να αξιολογήσετε την κατάσταση του σκελετικού συστήματος σε γενικές γραμμές. Εάν ο ασθενής έχει κήλη ή οστεοχόνδρωση, μπορεί να παρατηρηθούν ενδείξεις παθολογίας - η απόσταση μεταξύ των μεσοσπονδύλιων δίσκων θα μειωθεί και μερικές φορές παρατηρείται σκοτεινότητα στο σημείο της υποτιθέμενης κήλης. Εάν τα αποτελέσματα της εικόνας δεν ταιριάζουν στον ειδικό, πρέπει να συνεχίσετε να ψάχνετε την αιτία του πόνου και της δυσφορίας.
2. CT ή μαγνητική τομογραφία. Οι πιο ακριβείς διαγνωστικές μέθοδοι που σας επιτρέπουν να εξετάσετε με ακρίβεια την κατάσταση της εστίασης της φλεγμονής στην εικόνα. Μια πιο λεπτομερής εικόνα μπορεί να δει κανείς στη μαγνητική τομογραφία, αλλά εάν υπάρχουν αντενδείξεις (παρουσία βηματοδότη ή προσθέσεις στις αρθρώσεις), συνταγογραφείται υπολογιστική τομογραφία. Το CT είναι μια βελτιωμένη ακτινογραφία που σας επιτρέπει να δείτε λεπτομερώς το οστό, τον τένοντα και τον σύνδεσμο. Η εικόνα αποδίδει την εικόνα με τη μορφή τρισδιάστατης εικόνας, έτσι ώστε οι λεπτομέρειες της ζημιάς να είναι ορατές.
3. Βιοχημική και γενική εξέταση αίματος. Αυτές οι αναλύσεις είναι απαραίτητες για την αξιολόγηση της υγείας του ασθενούς. Εάν βρεθεί αύξηση των λευκοκυττάρων, ESR, τότε αυτό υποδηλώνει μια ενεργή φλεγμονώδη διαδικασία στο σώμα. Με ενεργή καταστροφή του οστικού ιστού, στο αίμα βρίσκονται μειωμένα επίπεδα ασβεστίου και ανεπάρκεια χοληκαλσιφερόλης (βιταμίνη D3)
4. Σπινθηρογραφία σπονδυλικής στήλης. Η ερευνητική μέθοδος αποκαλύπτει ενεργή καταστροφή οστικού ιστού. Ο αδύναμος οστικός ιστός είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στην ευθραυστότητα. Η μέθοδος θα αποκαλύψει την τάση και τα σημάδια εκφυλισμού.

Για τη διάγνωση της νόσου, πρέπει να απευθυνθείτε σε έμπειρο ειδικό. Για την τελική διάγνωση, απαιτείται μια πλήρης κλινική εικόνα, λαμβάνοντας υπόψη διάφορες μεθόδους εργαστηριακής έρευνας.

Η θωρακική οστεοχόνδρωση της σπονδυλικής στήλης απαιτεί διαφοροποίηση μαζί με τις ακόλουθες παθολογίες:

1. Δυσορμονική σπονδυλοπάθεια.
2. Παθολογίες του ουροποιητικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της ουρολιθίασης, της κυστίτιδας ή της πυελονεφρίτιδας.
3. Ασθένειες του καρδιαγγειακού συστήματος, εκτός από αρρυθμία κόλπων, ταχυκαρδία και στηθάγχη.
4. Ασθένειες του γαστρεντερικού σωλήνα, συμπεριλαμβανομένης της χρόνιας παγκρεατίτιδας, του έλκους του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.
5. Προηγούμενοι τραυματισμοί, κατάγματα.
6. Όγκοι στο στήθος, συμπεριλαμβανομένης μιας κακοήθους πορείας.
7. Ρευματοειδής αρθρίτιδα (προσδιορίζεται με εξέταση αίματος για C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, ρευματική δοκιμή και ESR).
8. Οστεομυελίτιδα της σπονδυλικής στήλης.
9. Οξεία φλεγμονώδης διαδικασία.
10. Αγκυλωτική σπονδυλίτιδα.
11. Σπονδυλολίσθηση.

Θεραπεία της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής σπονδυλικής στήλης

Για να επιβραδυνθεί η εξέλιξη της νόσου, απαιτείται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στη θεραπεία. Στα αρχικά στάδια, εμφανίζεται μόνο η συντηρητική θεραπεία, που αποτελείται από τη χρήση φαρμάκων και φυσιοθεραπευτικών μεθόδων θεραπείας. Σε προχωρημένες περιπτώσεις, όταν ο ασθενής έχει μεγάλες κήλες και έντονο βαθμό εκφυλισμού των οστών, απαιτείται χειρουργική επέμβαση. Μην κάνετε αυτοθεραπεία στο σπίτι. Οι λαϊκές θεραπείες δεν εξαλείφουν την οστεοχόνδρωση της θωρακικής σπονδυλικής στήλης.

Σε ποιες περιπτώσεις πραγματοποιείται χειρουργική επέμβαση;

Η έναρξη της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής περιοχής επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Εάν ο ασθενής έχει συνεχή δυσφορία που επηρεάζει την κανονική ζωή, λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη επίδρασης της φαρμακευτικής αγωγής, τότε μπορεί να προσφερθεί χειρουργική λύση στο πρόβλημα.

Οι απόλυτες ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση περιλαμβάνουν:

1. Έλλειψη ευαισθησίας στην ουροδόχο κύστη και στα έντερα.
2. Εάν η ευαισθησία στα πόδια εξαφανιστεί και ο ασθενής χάνει την ικανότητα να κινείται ανεξάρτητα.
3. Παράλυση λόγω έντονης υπερανάπτυξης της κήλης.

Σε άλλες περιπτώσεις, ο ασθενής αποφασίζει να αφαιρέσει τον σχηματισμό της κήλης ανεξάρτητα. Εάν η ασθένεια φέρνει πραγματικά σοβαρή αγωνία και η κατάσταση του ασθενούς δεν βελτιωθεί στο πλαίσιο της συντηρητικής θεραπείας, οι γιατροί συστήνουν χειρουργική επέμβαση.

Θεραπεία της οστεοχόνδρωσης της θωρακικής σπονδυλικής στήλης

Κατά τη διάρκεια της περιόδου επιδείνωσης, ο θεράπων ιατρός συνταγογραφεί διάφορα φάρμακα απαραίτητα για χρήση για την ανακούφιση της φλεγμονώδους διαδικασίας. Η οξεία περίοδος χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο που μπορεί να ανακουφιστεί μόνο με φαρμακευτική αγωγή. Εάν ληφθεί αρκετό φάρμακο, ο ασθενής βελτιώνεται. Μόνο ένας έμπειρος ειδικός μπορεί να συνταγογραφήσει φάρμακα · η αυτοθεραπεία είναι απαράδεκτη.

Η οστεοχόνδρωση της θωρακικής σπονδυλικής στήλης αντιμετωπίζεται με τα ακόλουθα φάρμακα:

1. Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, αναλγητικά ή αναλγητικά. Αυτά τα φάρμακα έχουν σχεδιαστεί για να ανακουφίζουν γρήγορα τον πόνο στην πλάτη που σχετίζεται με μια ενεργή φλεγμονώδη διαδικασία. Το αποτέλεσμα της λήψης χαπιών ή ενέσεων γίνεται αισθητό την επόμενη μέραΗ λήψη φαρμάκων από την ομάδα ΜΣΑΦ συνοδεύεται από παρενέργειες με παρατεταμένη χρήση, επομένως, οι ειδικοί προτείνουν τον περιορισμό της χρήσης φαρμάκων στην ελάχιστη περίοδο, όχι περισσότερο από 1-2 εβδομάδες. Τα παυσίπονα είναι περισσότερο επιζήμια για το γαστρικό βλεννογόνο, προκαλώντας γαστροπάθεια και φλεγμονή. Στους ασθενείς που διατρέχουν κίνδυνο χορηγούνται ορισμένα φάρμακα σχεδιασμένα για την προστασία του γαστρεντερικού βλεννογόνου. Παραδείγματα είναι αναστολείς αντλίας πρωτονίων, αποκλειστές υποδοχέων Η2 ισταμίνης, αντιόξινα. Τα άτομα με έλκη και γαστρίτιδα είναι καλύτερα να αποφεύγουν τη χρήση ΜΣΑΦ ή να λαμβάνουν σύγχρονα ανάλογα με επιλεκτική δράση.
2. Χαλαρωτικά μυών. Αυτά τα φάρμακα είναι πολύ αποτελεσματικά στη θεραπεία του μυϊκού σπασμού. Ανακουφίστε τον πόνο που σχετίζεται με την ένταση των μυών. Ενεργούν σε σημεία ενεργοποίησης που βρίσκονται στον μυϊκό ιστό. Όσο περισσότερο ένα άτομο προπονούνται, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός τους. Τα μυοχαλαρωτικά αφαιρούν καλά τη σφίξιμο στους μύες και επομένως παρουσιάζουν αναλγητικό αποτέλεσμα. Πρέπει να πάρετε φάρμακα σε μια πορεία, η μέση διάρκεια της θεραπείας είναι τουλάχιστον 2-4 εβδομάδες.
3. Βιταμίνες της ομάδας Β. Εκχωρήστε τα B1, B6, B12 με τη μορφή ενέσεων με συνδυασμένη σύνθεση. Σε μεγάλες δόσεις, αυτές οι ουσίες έχουν αναλγητικό αποτέλεσμα και έχουν θετική επίδραση στο νευρικό σύστημα. Τα νευροτροφικά φάρμακα είναι αποτελεσματικά στη θεραπεία του πόνου που σχετίζεται με τις ριζωμένες νευρικές ρίζες. Με τη βοήθεια της διατροφής, είναι αδύνατο να αναπτυχθεί ο κανόνας αυτών των ουσιών που είναι απαραίτητες για να επιτευχθεί θεραπευτικό αποτέλεσμα, επομένως συνταγογραφούνται με τη μορφή φαρμάκων. Η μέση διάρκεια μιας ενέσεως είναι 2-3 εβδομάδες. Στη συνέχεια, εάν είναι απαραίτητο, αλλάζουν σε δισκία.
4. Αντιφλεγμονώδεις αλοιφές, πηκτές. Εάν ο πόνος είναι ανεκτός και αντενδείκνυνται συστηματικές μορφές ΜΣΑΦ, συνταγογραφούνται εξωτερικά φάρμακα. Το πλεονέκτημα των εξωτερικών θεραπειών είναι ότι δεν προκαλούν παρενέργειες. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστούν αλλεργίες στο δέρμα, αλλά η αλοιφή δεν θα προκαλέσει γαστρεντερική ή εργαστηριακή επιδείνωση του αίματος. Ένα άλλο πλεονέκτημα των υπαίθριων προϊόντων είναι η δυνατότητα μακροχρόνιας χρήσης. Μπορείτε να τρίψετε στις πηκτές για έως και 4 εβδομάδες, μετά τις οποίες κάνουν ένα διάλειμμα. Το σχήμα και η διάρκεια της θεραπείας καθορίζονται από τον θεράποντα ιατρό.
5. Honroprotectors. Αυτές είναι σύνθετες ουσίες που χρησιμοποιούνται για τη θρέψη του ιστού του χόνδρου των αρθρώσεων. Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν φάρμακα για μεγάλο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον έξι μήνες, μετά το οποίο κάνουν διάλειμμα 2-3 μηνών και η πορεία της θεραπείας επαναλαμβάνεται. Μέσα σε 2-3 μήνες, χρησιμοποιούνται ενέσιμες μορφές απελευθέρωσης, καθώς απορροφώνται καλύτερα. Στη συνέχεια μεταβαίνουν σε υποστηρικτική θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης δισκίων. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η φαρμακευτική αγωγή δεν σταματά την καταστροφή του ιστού του χόνδρου. Δημιουργούν μόνο πρόσθετη διατροφή, η οποία επιβραδύνει τις εκφυλιστικές διαδικασίες που συμβαίνουν στα οστά και τις αρθρώσεις.
6. Σύνθετα παρασκευάσματα ασβεστίου και βιταμίνης D3. Έχει αποδειχθεί ότι οι κάτοικοι στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη δεν λαμβάνουν αρκετή βιταμίνη D3, επειδή η ηλιακή δραστηριότητα είναι χαμηλή όλο το χρόνο σε αυτήν την περιοχή. Για να απαλλαγείτε από την υποβιταμίνωση, είναι απαραίτητο να λαμβάνετε συμπληρώματα χοληκαλσιφερόλης το χειμώνα και το φθινόπωρο σε μαθήματα ενώ η ηλιακή δραστηριότητα είναι ελάχιστη. Χωρίς αυτήν τη βιταμίνη, η αφομοίωση ασβεστίου και άλλων μετάλλων είναι αδύνατη. Λόγω της μεγάλης έλλειψης ασβεστίου, η αραίωση του οστικού ιστού εμφανίζεται με την πάροδο του χρόνου, οπότε ένα άτομο πάσχει από οστεοχόνδρωση και άλλες επιπλοκές. Το ασβέστιο και το D3 απορροφώνται καλύτερα σε συνδυασμό, επομένως συνταγογραφούνται σύνθετα παρασκευάσματα. Η δόση και η πορεία χορήγησης πρέπει να συνταγογραφούνται από τον θεράποντα ιατρό.

Ως συμπλήρωμα της θεραπείας, μπορεί να συνταγογραφηθεί ομοιοπαθητική, αντισπασμωδικά και πολύπλοκες πολυβιταμίνες.

Συντηρητική θεραπεία για την οστεοχόνδρωση του μαστού

Κατά τη διάρκεια της περιόδου ανάρρωσης, ο ασθενής πρέπει να δώσει επαρκή προσοχή στην αποκατάσταση. Όσο πιο προσεκτικά ο ασθενής διατηρεί την υγεία, τόσο λιγότερο συχνές θα είναι οι επιθέσεις της νόσου.

Οι πιο αποτελεσματικές συντηρητικές θεραπείες περιλαμβάνουν:

1. Άσκηση. Με τη βοήθεια ασκήσεων, ο ασθενής μαθαίνει να διατηρεί την πλάτη του ευθεία, ενισχύει τον μυϊκό κορσέ. Η φυσιοθεραπεία μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκετές φορές την εβδομάδα. Το συγκρότημα επιλέγεται ξεχωριστά, λαμβάνοντας υπόψη τα ανατομικά χαρακτηριστικά του ασθενούς. Ξεκινήστε σταδιακά την εκτέλεση, ξοδεύοντας στην αρχή όχι περισσότερο από 5 λεπτά την ημέρα. Καθώς οι φυσικές ιδιότητες βελτιώνονται, ο ασθενής μαθαίνει να κάνει πιο δύσκολες ασκήσεις για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
2. Υποστηρικτικός κορσέ. Οι ανατομικές συσκευές χρησιμεύουν για την υποστήριξη των εξασθενημένων μυών, εάν υπάρχουν αντενδείξεις για την ενδυνάμωση τους. Ο ασθενής επιλέγει έναν επίδεσμο ανάλογα με το ύψος και τον τύπο ραντεβού. Ο θεράπων ιατρός πρέπει να επιλέξει το κατάλληλο μοντέλο. Η διάρκεια και το μοτίβο της φθοράς ορίζονται ξεχωριστά. Δεν μπορείτε να φοράτε κορσέ όλο το εικοσιτετράωρο, διαφορετικά οι μύες της πλάτης σας θα γίνουν ακόμη πιο αδύναμοι.
3. Μασάζ. Στην ιατρική πρακτική, τα μασάζ είναι μια από τις πιο δημοφιλείς και ταυτόχρονα αποτελεσματικές μέθοδοι συντηρητικής θεραπείας, παρουσία οστεοχονδρώσεως της θωρακικής περιοχής σε έναν ασθενή. Κατά τη διάρκεια της περιόδου ανάρρωσης, οι μύες χρειάζονται επιπλέον υποστήριξη. Είναι χρήσιμο όταν η ροή του αίματος βελτιώνεται προσωρινά και οι υπερεκτεινόμενοι μύες ξεμπλέκονται χρησιμοποιώντας τη σωστή τεχνική. Πρέπει να παρακολουθείτε εξειδικευμένες συνεδρίες αρκετές φορές το χρόνο σε μαθήματα.
4. Φυσιοθεραπεία. Οι διαδικασίες φυσιοθεραπείας είναι ευρέως διαδεδομένες σε τραύμα, ορθοπεδική και νευρολογική πρακτική. Με τη βοήθεια διαδικασιών, βελτιώνεται η τοπική ροή αίματος, χρησιμοποιούνται συστηματικά φάρμακα εξωτερικά και η συσκευή δρα σε κατεστραμμένους ιστούς. Ως αποτέλεσμα, οι μύες ζεσταίνονται και η χρόνια φλεγμονώδης διαδικασία αποβάλλεται στην πληγείσα περιοχή. Παραδείγματα ιατρικών διαδικασιών - μαγνητοθεραπεία, θεραπεία με κύματα σοκ, ηλεκτροφόρηση.

Συνήθως, συνταγογραφείται χειροκίνητη θεραπεία και βελονισμός.

Η οστεοχόνδρωση της θωρακικής περιοχής είναι μια σοβαρή ασθένεια εάν ξεκινήσει. Για να αποφευχθεί η οξεία πρόοδος της νόσου, είναι απαραίτητη η συνολική θεραπεία της παθολογίας.